Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, η
δυναμική των πραγμάτων αναπτύσσεται και στηρίζεται, κυρίως στις αξίες που
γεννούν οι δημιουργικές πράξεις των ανθρώπων. Αυτές αξίζει ν’ ανακαλύπτουμε και
να παρουσιάζουμε σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, καθώς αποτελούν παραδείγματα
φωτεινά.
Ο Χαράλαμπος Θεμιστοκλέους, υπήρξε αναχωρητής και θρησκευόμενος της Τέχνης,
καθώς εργάστηκε με πάθος και εν σιωπή, διαμορφώνοντας στο χρόνο το προσωπικό
του ύφος, μεταδίδοντας παράλληλα στους μαθητές του ό,τι ο ίδιος με κόπο και
θυσίες κατάφερε να κατακτήσει.
Αναζήτησε την
πεμπτουσία της ζωγραφικής, με συνεχείς πειραματισμούς και διαρκείς σχεδιαστικές
αναζητήσεις, για τη σύζευξη μορφής και περιεχομένου. Παρέμεινε πιστός στην
ανθρωποκεντρική ζωγραφική, επιλέγοντας μια πανδαισία χρωμάτων, με κυβιστικές
και αφαιρετικές τάσεις, για να εκφράσει τον συγκλονισμό του για το θαύμα της
ζωής και το αναπότρεπτο του θανάτου. Υπηρέτησε την Τέχνη και την ιερότητά της,
ως μύστης και πλαστουργός ζωγραφικών και γλυπτικών συνθέσεων, μιας άλλης
αρμονίας.
Ακολούθησε τα δύσβατα μονοπάτια της Τέχνης, όντας παιδί του πόνου, του
μόχθου και της ανάγκης. Ως πρόσφυγας μετά την Κυπριακή τραγωδία, σήκωσε το δικό
του σταυρό, αναζητώντας μια δεύτερη πατρίδα. Λόγω των βιωμάτων του αυτών δεν
έπαψε στιγμή να δημιουργεί - εμφορούμενος από πανανθρώπινες αξίες -
μετουσιώνοντας στο έργο του ό,τι ευγενέστερο και οικουμενικό, ξορκίζοντας μ’
αυτό τον τρόπο το κακό.
Η Πάτρα του έδωσε το ωραίο ταξίδι. Εδώ στο απάνεμο λιμάνι της, βρίσκοντας
παρηγοριά στην Τέχνη του, έδρεψε τους καρπούς της θαλπωρής, της γαλήνης, αλλά
και της μοναξιάς. Η αγαπημένη του Μόρφου, στοίχειωνε τα όνειρά του για τον
πολυπόθητο νόστο. Πάλεψε με τους λογισμούς και τους ρυθμούς της σκληρής
πραγματικότητας, που τον καλούσαν να ξεχάσει. Με επιμονή, καρτερία και
κουράγιο, έδωσε ό,τι ήταν δυνατόν να δοθεί, προσμένοντας κάτι πέραν της όποιας
ανταμοιβής για τον αγώνα του. Την απόδοση δικαιοσύνης. Την υπέρτατη αξία που
κινεί και συνεγείρει κάθε άνθρωπο της δημιουργίας, ο οποίος εμφορείται από
ηθικές αξίες και εδραία την πεποίθηση ότι τίποτα δεν έχει χαθεί.
Δημήτρης Παπανικολάου
Η αναδρομική έκθεση «Χαράλαμπος
Θεμιστοκλέους, ο Ζωγράφος, ο Γλύπτης, ο Δάσκαλος», με επιμέλεια Κωνσταντίνας
Παπακώστα, οργανώθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας,
από 11-28 Ιουλίου 2014 στο κτήριο του Σκαγιοπουλείου, με τη συνεργασία της
Ένωσης Εικαστικών Πάτρας, του Συνδέσμου Αχαΐας-Κύπρου «Αχαιών Ακτή» και τελούσε
υπό την αιγίδα της Πρεσβείας την Κυπριακής Δημοκρατίας.
ΜΑΝΩΛΗΣ
ΜΠΙΚΑΚΗΣ, Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΤΡΙΨΕ ΤΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ
Επιμέλεια ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΡΦΥΡΗ Ε.Α Π/Β
Ένας απλός
Έλληνας στρατιώτης, τα έβαλε με ολόκληρο στρατό και ξεκλήρισε έναν ουλαμό
αρμάτων μάχης και ένα τμήμα του τουρκικού πεζικού. Βρέθηκε με ελάχιστα
πολεμοφόδια μέσα σε έναν απίστευτο καταιγισμό πυρών. Ήξερε καλά πως κανένα
βλήμα δεν έπρεπε να πάει χαμένο. Δεν είχε δικαίωμα να αστοχήσει. Και τα
κατάφερε! Κατέστρεψε εχθρικά τανκς, γκρέμισε, πυρπόλησε. Ο Μανώλης Μπικάκης είναι το παλικάρι που 20 χρονών τα έβαλε μόνος
του με ολόκληρο τον Αττίλα! Διέλυσε έξι τανκς μέσα σε λίγα λεπτά, σε μια
κρίσιμη στιγμή της Κυπριακής ιστορίας, λίγο πριν την ανακωχή...
Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που
δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονταινα ριγούν από συγκίνηση, μα
και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση! Όμως ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα
διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους
μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού! Και καθένας θα θελήσει να
γίνει «Μπικάκης» σαν
έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς
Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν
Κύπρο για 40 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα,
παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε
Δικαιοσύνη…
ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ ο
Έλληνας «Ράμπο»
«…Η προδοσία της
Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας
προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται
στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας
απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο
καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα
σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική
μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της
ΕΛΔΥΚ και τωνΚυπρίων καταδρομέων.
Η μοίρα χωρίζεται σε
ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά
οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ.Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή
αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα
προάστια της Λευκωσίας. Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί
τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε.
Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των
Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο,
πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την
μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να
τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του
συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά
του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση,
αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους
των Τούρκων!
Παρόλο που γνωρίζει
ότι είναι μόνος,δεν λιποψυχεί
αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας
τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον
ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές. Τοποθετεί
το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω
τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!
Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το
1ο άρμα και στα 270 μέτρα
το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του
πληρώματος να το εγκαταλείψουν! Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει
το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς! Στα 200
μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι
τον ψάχνουν σαν τρελοί,αλλάζει θέση και καταστρέφει
και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!!
Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και
κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και
εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το
στείλει από εκεί που ήρθε! Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί
ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700
μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει
και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες,
ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή!
Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το
κερδίσει ο Άνθρωπος…
Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το
θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο
εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο
του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ… Παρέμεινε
τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με
ένα πολυβόλο,που βρήκε
πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που
τον περίμενε στη Κρήτη!.
Προσπάθησε να κρυφτεί. Πέρασαν κάμποσες μέρες, τέσσερις ή πέντε, και οι
άλλοι στρατιώτες, οι σύντροφοί του, νόμιζαν πως ήταν σκοτωμένος. Ο Μανώλης
ήξερε να επιβιώνει σε πολύ αντίξοες συνθήκες, άλλωστε ήταν τέτοια η εκπαίδευσή
του. Πολλές φορές δεν είχε βάλει τίποτε στο στόμα του, ούτε φαγητό, ούτε
νερό…Χωρίς νερό, λοιπόν και ήταν
Αύγουστος μήνας, στο θερμό κλίμα της Κύπρου. Όταν η περιπέτειά του έφτασε στο τέλος της, ο μικρός ήρωας
ήταν εξαντλημένος…Μόλις είδε τους
συντρόφους του, το μόνο που ζήτησε ήταν φαΐ και νερό!
Ο Καταδρομέας
Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν
μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ
κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του
Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν
Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα
συρτάρια των “ΗΓΕΤΩΝ”. Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από
προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…Όταν
απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε
οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική
οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή – όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς,
Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας – με την πίκρα τηςμη αναγνώρισης…
Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη
Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον – εν
ζωή τότε – Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…
Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι
αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη
σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.
Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα
του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να
χωρέσει το όνομά του…» Εμμανουήλ Μπικάκης, ένας μεγάλος,
σύγχρονος εθνικός Ήρωας Πολέμου, που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται
τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους… Η ιστορία του Μανώλη Μπικάκη αλλά και η
φράση στο τέλος “Κανένας
ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω
για ένα τραγούδι” συγκίνησε ιδιαίτερα τον συμπατριώτη
του ποιητή Γώργο Βολουδάκη που ένοιωσε υποχρεωμένος να γράψει κάτι για τον
μεγάλο αυτόν ήρωα. Προτίμησε να γράψει ένα Κρητικό τραγούδι που ταιριάζει στην
λεβεντιά και την αντρειοσύνητου.
Του νέου Ακρίτα το αντάμωμα
Ριζίτικο
ή Ανωγιανό, σούστα ή πεντοζάλι
εγώ ποτέ δεν έγραψα ούτε θα γράψω πάλι
Μά
για τον ήρωα τούτονε της Κρήτης το περβόλι
τον θρύλο των καταδρομών που λέγανε Μανώλη
θα γράψω ώς τον ουρανό σαν δάκρυ ένα στιχάκι
να μάθει ο Ελληνισμός Μανώλη τον Μπικάκη.
Μόνος
στη Κύπρο τάβαλε έξω απ΄ τη Λευκωσία
με ένα τάγμα τουρκικό!!! Ακούστε αυτοθυσία!
Έξι
άρματα κατέστρεψε με το αντιαρματικό του
του χάρου έστειλε πολλούς τούρκους στο μερτικό του.
Τέσσερις
μέρες ύστερις χωρίς να σταματήσει
πολέμαε θεονήστικος, οι τούρκοι είχαν σαστίσει…
Για
όλα αυτά, δεν έλαβε ανταμοιβή καμμία
ούτε ανδρείας παράσημο, ούτε εύφημο μνεία
Απ΄την
πατρίδα του ποτέ δεν πήρε ούτε ένα χάδι
και με την πίκρα αυτή έφυγε μια μέρα για τον άδη.
Όμως
για μας τους Έλληνες είναι αντρειωμένος
Ένας ακόμη Διγενής Ακρίτας καμμωμένος
από ουρανό και πέλαγο, από όνειρο κι αγάπη
Και
της Ελλάδας η καρδιά χρυσά “Μπικάκης” γράφει…
Τα παιδικά χρόνια του Μανώλη
Ήταν μόλις 11 χρονών όταν έφυγε πικραμένος και
απελπισμένος από το χωριό του! Ένα παιδικό παιγνίδι ήταν αιτία. Ο Μανώλης
και τα δυο ξαδελφάκια του, περιεργάζονταν ένα όπλο. Το βρήκαν στα βουνά,
στη μάντρα της οικογένειας. Το όπλο εκπυρσοκρότησε. Το παιδί που βρέθηκε
απέναντι από την κάνη, διαλύθηκε κυριολεκτικά. Το όπλο ήταν στα χέρια του
Μανώλη...
Πώς μπορεί να σκεφτεί ένα 11χρονο παιδί ότι η
ουσιαστική ευθύνη ανήκε όχι στα παιδιά, ανήκε σε άλλους, ίσως σε ένα κακό
παιγνίδι της τύχης; Από τη
στεναχώρια του αρρωσταίνει. Νιώθει σαν χαμένος σε έναν κόσμο που
δεν μπορούσε να του παράσχει ουσιαστική στήριξη. Φεύγει λοιπόν και
πηγαίνει στον αδελφό του πατέρα του στους Στόλους (χωριό της Μεσαράς) όπου εκεί
θα βγάλει και το Δημοτικό. Πήγαινε όταν δεν ήταν άρρωστος, δηλαδή αραιά και
που...
Φεύγει ξανά και πηγαίνει σε άλλον συγγενή, στον
Άγιο Θωμά. Ζωή χωρίς λύτρωση για ένα παιδί που δεν υπήρξε ουσιαστικός
θύτης αλλά άτυχο θύμα μιας κακιάς στιγμής. Έτσι κυλούν οι μήνες και το
παιδί μεγαλώνει χωρίς τη μητρική στοργή… (Πήγαινε η μητέρα του να τον δει και
όταν έφευγε την ακολουθούσε 2-3 χλμ μακριά από το σπίτι! Δεν έιχε χορτάσει την
αγκαλιά της...) Στο χωριό του δεν
ξαναγύρισε, δεν πήγε ούτε στον γάμο της αδελφής του! Όλα του θύμιζαν
εκείνη τη φρικτή κατάληξη του παιγνιδιού...
Κύπρος 1974
Μια μέρα μετά τη μεγάλη γιορτή της Παναγιάς,
Αύγουστος μήνας. Ο Μανώλης Μπικάκης είναι μόλις 20 χρονών (γεννηθείς το 1954),
παλικάρι γεροδεμένο. Υπηρετούσε στις Ειδικές Δυνάμεις, ήταν ένας από τους
καταδρομείς εκείνους που είχαν μεταφερθεί από τα Χανιά στην Κύπρο για να
αντιμετωπίσουν τους εισβολείς του Αττίλα. Κανείς δεν ήξερε πού θα πήγαιναν όταν
επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο. Τους είπαν απλά ότι επρόκειτο να πάνε
στη Ρόδο.
Στην Κρήτη η οικογένειά του δεν ήξερε τίποτα. Όταν άκουσαν
για αλεξιπτωτιστές που έφυγαν από τα Χανιά, οι συγγενείς του πάγωσαν.
Ήξεραν ότι ο Μανώλης θα ήταν ένας απ’ αυτούς.
Έπαιρναν τηλέφωνο στην μονάδα του αλλά δεν απαντούσε κανένας! Μετά από
πέντε-έξι ημέρες έμαθαν πως είναι καλά, χωρίς να μπορέσουν να μιλήσουν μαζί
του. Όσο περνούσαν οι μέρες η αγωνία τους
μεγάλωνε καθ ότι δεν ήξεραν εάν ήταν νεκρός, ζωντανός ή αγνοούμενος...
Εκείνη τη μέρα του Αυγούστου, ο Μανώλης βρέθηκε στην Λευκωσία,
κοντά στην Σχολή Γρηγορίου, σε θέση άμυνας. Από την προηγούμενη μέρα είχε
αρχίσει το δεύτερο μέρος της τραγωδίας. Η επέλαση των εισβολέων η προσπάθεια
κατάληψης της Αμμοχώστου, ο εγκλωβισμός των χωριών προς την περιοχή της
Καρπασίας. Οι μάχες γύρω από τη Λευκωσία είναι σκληρές. Οι Τούρκοι προσπαθούν
με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τον έλεγχο όσο το δυνατόν περισσότερων εδαφών, να
στραγγαλίσουν την Πρωτεύουσα, να την αποκλείσουν από μεγάλα τμήματα της
ενδοχώρας. Σήμερα, με τη γνώση των γεγονότων που ακολούθησαν, μπορούμε να
κατανοήσομε τους λόγους. Το ίδιο βράδυ επρόκειτο να υπογραφεί ανακωχή...
Η περιοχή στην οποία πολέμησε ο Μπικάκης υπήρξε
κρίσιμη για τηντελική έκβαση της
εισβολής. Σήμερα καλύπτεται από τη «νεκρήζώνη».
Η σκόνη του χρόνου καλύπτει τα βήματα των ανθρώπων, μια περιοχή χωρίς ζωή. Και
του Μανώλη τα βήματα από τη σκόνητου
χρόνου καλύπτονται. Οι συμπολεμιστές και οι συγγενείς τουλένε με καμάρι ότι με τα χέρια, το
μάτι, το μυαλό και την παλικαριάτου
σταμάτησε την τουρκική επέλαση.
Αυτός ο ένας! Η αλήθεια είναιότι
δόθηκαν στην περιοχή του Αγίου Δομετίου σκληρές μάχες ανάμεσα στην ΕΛΔΥΚκαι τους εισβολείς. Ακολούθησαν
οδομαχίες σκληρές και άγριες. Μια από τις πιο σημαντικές άμυνες ήταν αυτή του
Μανώλη. Αν κατάφερναν να περνούσαν οι Τούρκοι εκείνη την μέρα θα ήταν αλλιώς η
Κύπρος σήμερα. Η Πρωτεύουσα, η Λευκωσία, θα ήταν κλεισμένη ασφυκτικά. Ο
κυκλικός κόμβος Κολοκασίδηπου
βρίσκεται στα δυτικά της πόλης, στο προάστειο Άγιος Δομέτιος,οδηγούσε στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας,
αυτότο αεροδρόμιο πουαπό τότεπαραμένει φάντασμα. Νεκρό κι
εκείνο. Όπως και η «ΣχολήΓρηγορίου»,
ένα εκπαιδευτήριοπου από τότε
παραμένει με τασημάδια των
εκρήξεων και τωνβολίδωνμέσα στη νεκρή ζώνη. Τοτάγματου πεζικού που είχε ξεπαστρέψειο Μπικάκης είχε καταφύγειστησχολή.Το ισόγειο και έναν από τουςορόφους της είχε σημαδέψει με τις
δυο τελευταίες βολίδες τουο
Κρητικός. Ποταμοί αίματος, κραυγές καιδάκρυα
στοίχειωσαν σε ένα κτήριοπου
είχε ως προορισμό του την παιδεία…
Κανείς δενξέρει τι θα είχε συμβεί στηΛευκωσία αν ο Μπικάκης δεν ήταντόσο τολμηρός και τόσο εύστοχος.Μένουμε στηνεκτίμηση που λέει ότι: οι Τούρκοι θα έλεγχαν ένα πολύ μεγαλύτεροκομμάτιτης Λευκωσίαςκαι ότι η ζωή στην διχοτομημένη πόληθαήταν
πιο μαρτυρική, σχεδόν αβίωτη.
Ηκατάληψη της περιοχής θα
σήμαινε τον εγκλωβισμό της πόλης και από τα δυτικά, μεμόνο πλέον άνοιγμά της το νότιο. (Το
επίσημο χαρτί που του έδωσε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας κάνει λόγο για τέσσερα.
Λίγη σημασία έχει, αλήθεια, αν κατέστρεψε τέσσερα ή έξι άρματα μάχης συνολικά.
Αλλά, το χαρτί αυτό υπογράφηκε λίγες ημέρες μετά, τον Σεπτέμβρη. Ήταν
δύσκολο να γίνει ακριβής αποτίμηση.)
Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος
Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε
ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του,
για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια
των "ΗΓΕΤΩΝ". Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από
προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…
Επιστροφή
στην Ελλάδα
Επιστρέφοντας από την Κύπρο ο ήρωας
του 1974 πήγε στην ΑγιάΦωτιά της
Μεσαράς κι από κει στην Αθήνα. Τη Νίκη (γυναίκα του) την ήξερε απόπριν αλλά εκείνη ήταν κοριτσάκι ακόμη,
κόρη μαραγκού που είχετύχει να
συναντήσει τον Μανώλη και να τον συμπαθήσει. Έρωταςμετά τη μάχη. Η άλλη πλευρά της ζωής ή
μάλλον η ίδια η ζωή, πουδείχνει
πότε το σκληρό πρόσωπό της και πότε καλοσυνεύει και χαμογελά.
Κλέβει ο Μανώλης τη Νίκη,έτσι όπως έκαναν στην Κρήτητου παλιού καιρού και τη φέρνει στην
Κρήτη. Η οικογένεια της κοπελιάς δεν αντιδρά, τον καλοδέχεται. Ο γάμος έγινεστην Κρήτη.Από τότε οι δρόμοι τους δενχώρισαν ως τον Οκτώβριοτου 1994!
Εκείνος δούλευεστην
Τρίπολη εκείνη την εποχή.Ένα
Σάββατο ξεκίνησε για νατη
συναντήσει όμως δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του. Ένα μεγάλο φορτηγό,
μια νταλίκα… Τροχαίο!
Έτσι, γιατί μια λέξη μπορεί να κλείσει το βιβλίομιας ολόκληρης ζωής…
Ο Μανώλης άφησε πίσω του δυο παιδιά. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν παππούς και
θα μπορούσε να λέει στα εγγόνια του παραμύθια, σαν εκείνα που άκουγεστα Αστερούσια όταν ήταν κι εκείνος
παιδί. Πιθανόν όμως, να μηντους
έλεγε ποτέ ή να μην τους έλεγε συχνά, τη δική του ιστορία πουμοιάζει σαν συναρπαστικό παραμύθι,
μιας και ποτέ δεν του άρεσε να μιλάει γι αυτά... γιατί πίστευε ότι έκανεαυτό που έπρεπε να κάνει… Είναι λόγια
δικά του και η Νίκη του δενθα τα
ξεχάσει ποτέ!
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΠΙΚΑΚΗΣ: Ένας ΜΕΓΑΛΟΣ, σύγχρονος Εθνικός
ΗΡΩΑΣ Πολέμου, που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη
η ανανδρία τους…
Πέρασαν
σαράντα ολάκερα χρόνια από το 1974. Τότε υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία,
αρκετά παρατεταμένη λόγω επιστράτευσης, σχεδόν 36 μήνες. Η στρατιωτική μου
θητεία είναι ποτισμένη από Κύπρο, ώστε να τη νοιώθω σαν δική μου, 3η έστω πατρίδα. Εζησα στη Σχολή Πυροβολικού αρκετό διάστημα με
τα αμούστακα, ανήλικα Κυπριωτόπουλα είτε σαν συνεκπαιδευόμενος, είτε σαν
εκπαιδευτής τους και δέθηκα τόσο πολύ μαζί τους. Νεοφύτου, Σκλάβος, Παναγίδης,
Κρόκος και άλλοι, ήταν οι αγαπημένοι μου συνέφεδροι Αξιωματικοί Π/Β στη Νέα
Πέραμο, στην ένδοξη Σχολή Πυροβολικού!
Ακουσα, είδα, πληροφορήθηκα και έζησα
πολλά εκείνη την εποχή από όσα διαδραματίσθηκαν. Μετά 40 ολάκερα χρόνια από
τότε, με όσα κρυφά ντοκουμέντα βγήκαν στην επιφάνεια κατά καιρούς, με κάνουν να
είμαι σχεδόν 99 % πεπεισμένος,ότι
ολάκερη η τραγωδία της Κύπρου μας, ήταν ΑΣΚΗΣΗ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ και σχεδιασμένη με
κάθε λεπτομέρεια.
Για να μπορέσουμε να ακουμπήσουμε
ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ τους αιτίους, πρωταιτίους, εμπλεκόμενους και συνυπευθύνους
πρέπει να αποβάλουμε κάποια προσωπικά, ο καθένας μας, ευαίσθητα δεδομένα και ταμπού.
Πρέπει να ξεχάσουμε κομματική ταυτότητα, άκρατο πατριδολατρία, άκρατο
φιλοαμερικανισμό και αντιαμερικανισμό, να ξεφύγουμε από τα διχαστικά διλλήματα,
«δεξιός – αριστερός», «κομμουνιστής – εθνικόφρονας», «δημοκράτης – φασίστας»,
«φιλοεβραίος – αντιεβραίος», «φιλοχουντικός – αντιχουντικός».
Φέτος, η 40η μαύρη επέτειος της
τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ως επακόλουθο του Ιωαννιδικού χουντικού
πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου, θα περάσει και θα φύγει, όπως όλες οι
προηγούμενες επέτειοι. Δεν αμφιβάλλω ότι η εικονική επιβληθείσα οικονομική
κρίση ισοπέδωσε τα πάντα. Φυσικό επόμενο είναι και λογικό, ένα θέμα όπως η
τραγωδία της Κύπρου, που δεν επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων, να περνά
απαρατήρητο. Αλλωστε, πρόκειται για μία μεγάλη εθνική ήττα, αλλά και ενοχή, που
η Ελλάδα εδώ και χρόνια, προσπαθεί να ξεχάσει -αν και η φράση «να σβήσει από τη
μνήμη της», αποτυπώνει καλύτερα την πραγματικότητα.
Ενα άκρως αποκαλυπτικό έγγραφο, το
οποίο επιβεβαιώνει τη μεγάλη συνωμοσία εναντίον της Κύπρου το 1974 είδε το φως
της δημοσιότητας. Ο τότε Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής για το φάκελο
της Κύπρου, Μαρίνος Σιζόπουλος, μιλώντας σε μεσημεριανή εκπομπή της κρατικής
τηλεόρασης, προέβη σε μια αποκάλυψη, παρουσιάζοντας και έγγραφο, το οποίο
αφορούσε τη συνάντηση του Υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Σίσκο και του Γενικού
Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Λουνς.
Το έγγραφο έχει συνταχθεί από τους
νατοϊκούς και φέρει ημερομηνία 12 του Ιούλη 1974. Σύμφωνα λοιπόν με το έγγραφο,
ο Σίσκο «παρουσίασε την απόφαση των ΗΠΑ να τελειώσουν με το Κυπριακό και
συμφωνούμε να υποστηρίξουμε τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις να εισβάλουν στην
Κύπρο και για τη βίαιη ανατροπή του Μακαρίου». Το έγγραφο αυτό, επιβεβαιώνει
πως Ηνωμένες Πολιτείες και ΝΑΤΟ, όπως ενδεχομένως κι άλλες δυνάμεις, γνώριζαν
εκ των προτέρων και είχαν συμφωνήσει για την ανατροπή του Μακαρίου και στη
συνέχεια να στηρίξουν εισβολή της Τουρκίας στο νησί.
Ο κ. Σιζόπουλος αναφέρθηκε και σε ένα κρυπτογραφημένο
έγγραφο του τότε υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Χένρι Κίσιγκερ.
Σύμφωνα με το έγγραφο αυτό, ο Κίσιγκερ υποδείκνυε με νόημα όπως «καθαρίστε το
τραπέζι για τον πρέσβη και ακολουθείστε το πρόγραμμα». Υπενθυμίζεται πως ο πρέσβης των ΗΠΑ την
περίοδο εκείνη ήταν ο Ρόμπερτ Ντέιβις, ο οποίος είχε δώσει τα διαπιστευτήρια
του στον Πρόεδρο Μακάριο στις 10 Ιουλίου και δολοφονήθηκε στις 19 Αυγούστου.
Το τηλεγράφημα αυτό μπορεί να ερμηνευθεί πολλαπλώς,
είναι όμως σαφές πως ο Κίσιγκερ δίνει εντολές για εφαρμογή σχεδίου που αφορά
την Κύπρο. Με τα όσα επακολούθησαν είναι σαφές τι εννοούσε στο κρυπτογραφημένο
απόρρητο τηλεγράφημα του ο Χένρι Κίσιγκερ.
Πιστεύω ότι στο Κυπριακό δράμα της
διχοτόμησης, έπεσε άπλετο φως με την δημοσίευση των αρχείων του τότε παγκόσμιου
υπερκυβερνήτη Χένρυ Κίσσινγκερ που βρέθηκαν σε ογκώδη φάκελο με τον χαρακτηρισμό “For
ΕyesΟnly”.Ολα τα έγγραφα είναι αποκαλυπτικότατα, αλλά
ένας μοναδικός χάρτης που περιείχε είναι η «ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΔΕΑ» του θέματος.
Ο 9ος ΧΑΡΤΗΣ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ! Το αδιάψευστο ντοκουμεντο!
Ο χάρτης αυτός ήταν ο ένατος μίας σειράς χαρτών, που απεικόνιζαν
τις κινήσεις των τουρκικών στρατευμάτων από την 20ή Ιουλίου 1974, όταν άρχισε η
εισβολή, μέχρι εκείνη την ημέρα, τη 13η Αυγούστου. Την επόμενη ημέρα, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη
εισβολή, που ολοκλήρωσε την τραγωδία. Οι οκτώ χάρτες καταστράφηκαν και ο
ένατος διασώθηκε επειδή ο Κίσινγκερ είχε μία κακή, όπως αποδείχθηκε, συνήθεια
να κρατά στο προσωπικό του αρχείο μερικά από τα σημειώματα των συνεργατών του.
Ηλεζάνταστοχάρτηέγραφεταεξής: “9.
Map done by the Bureau of Intellegence and Research projecting Turkish moves on
Cyprus,
August 13, 1974. SECRET”.
ΔΥΝΑΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ. Μάλλον άλλη ήταν η πραγματικότητα!
Τι είχε λοιπόν συμβεί; Απλά, στις 13 Αυγούστου του 1974, μια ημέρα
πριν την δεύτερη τουρκική εισβολή, στα γραφεία της CΙΑ και σε στενή συνεργασία
με το επιτελείο του Κίσινγκερ, συμπεριλαμβανομένου και του νομικού του
συμβούλου, Χέλμουντ Σόνενφελτ, τα μέλη της ομάδας Βureau of Ιntelligence and
Research, που ασχολούνταν με την «Κυπριακή Κρίση», όπως είχε χαρακτηριστεί η
εισβολή, σχεδίασαν ένα χάρτη με τον αριθμό 9.
Τα
έγγραφα του φακέλου με τον χαρακτηρισμό “For
ΕyesΟnly”,
είναι εντελώς και λεπτομερειακώς αποκαλυπτικά για όσα συνέβησαν. Σε
ένα από αυτά, με ημερομηνία 14 Αυγούστου 1974 (ημέρα της δεύτερης εισβολής και
ενώ οι μάχες μαίνονταν στην Αμμόχωστο και τη Μόρφου), ο νομικός του σύμβουλος
Χέλμουντ Σόνενφελτ γράφει στον Κίσινγκερ -ανάμεσα στα άλλα- και τα εξής:
«Τίποτα από ό,τι μπορώ να σκεφθώ δεν θα
σταματήσει τους Τούρκους από το να προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν διά της βίας
όσα απαίτησαν στα τελεσίγραφά τους. Ουσιαστικά, όπως ήταν έτσι κι αλλιώς η
αλήθεια, η μόνη πιθανή βιώσιμη λύση (modus vivendi) θα πρέπει να βασισθεί σε
μια ντε φάκτο διαίρεση του νησιού, όποια και αν είναι η μορφή της. Εάν οι
Τούρκοι κινηθούν γρήγορα και μετά αναγκασθούν να υποχωρήσουν, ίσως προκληθεί
ελληνική αντίδραση και τότε ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να προσπαθήσουμε για μια
συμφωνία (η οποία, ίσως, σώσει και τον Καραμανλή).
Καθώς οι Σοβιετικοί μπορούν να
λειτουργήσουν ως φόβητρο, πρέπει να τους κρατήσουμε σε απόσταση. Δεν μπορούν να
εξελιχθούν σε διαιτητές μεταξύ συμμάχων των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα συμφέροντά
τους διαφέρουν ριζικά από τα δικά μας. Εμείς επιθυμούμε ένα modusvivendi μεταξύ
της Ελλάδας και της Τουρκίας, ενώ αυτοί θέλουν μια αδέσμευτη Κύπρο, και προτιμούν
την Ελλάδα ή την Τουρκία, ή και τις δυο αποστασιοποιημένες από το ΝΑΤΟ.
Έτσι, θα πρέπει:
-Να προσπαθήσουμε, επειγόντως, να
περιορίσουμε την ελληνική αντίδραση, τουλάχιστον για 24 ώρες.
-Να
πούμε ξεκάθαρα στους Τούρκους ότι πρέπει να σταματήσουν σήμερα, ή το αργότερο
αύριο (tomorrow at the latest).
-Να προειδοποιήσουμε τους Τούρκους ότι
η Ελλάδα κινείται ταχύτατα προς τα αριστερά.
-Να στείλουμε έναν υψηλόβαθμο
αξιωματούχο στην Αθήνα για να ασκεί συνεχή και άμεση επιρροή στον Καραμανλή.
-Με
δεδομένο ότι οι Τούρκοι θα καταλάβουν γρήγορα την Αμμόχωστο, να διαβεβαιώσετε
ιδιωτικά τους Τούρκους (privately assure Τurks) ότι θα τους εξασφαλίσουμε λύση
που θα περιλαμβάνει το ένα τρίτο του νησιού, στο πλαίσιο κάποιου διακανονισμού
ομοσπονδιακής φύσης.
-Να διαβεβαιώσουμε τους Ελληνες ότι θα
περιορίσουμε τις τουρκικές απαιτήσεις και δεν θα επιτρέψουμε άλλους
εγκλωβισμένους, κ.λπ.
Δεν πρέπει να εμπλακείτε άμεσα, άστε να
σταματήσουν οι εχθροπραξίες. Αφού γίνει αυτό, πρέπει να το κάνετε διότι δεν
υπάρχει εναλλακτική δυνατότητα, και μόνο εμείς έχουμε το βάρος (να το
πράξουμε)».
Τα παραπάνω στοιχεία και ο χάρτης
πρωτοδημοσιεύθηκαν στο βιβλίο «Τα
Μυστικά Αρχεία του Κίσινγκερ» (Εκδόσεις Λιβάνη) του Κώστα
Βενιζέλου και του Μιχάλη Ιγνατίου. Ο Κίσινγκερ, δεν αμφισβήτησε ποτέ την
εγκυρότητα του χάρτη και των εγγράφων. Μάλιστα, με επιστολή που έστειλε η
προσωπική του γραμματέας στον Μιχ. Ιγνατίου, αποδέχεται και την ύπαρξη του
Μνημονίου Σόνενφελντ.
Κάνοντας
μια σύνοψη σε όσα αναφέραμε παραπάνω, θεωρούμε δεδομένη και μεγίστη την ευθύνη
πολλών που ενεπλάκησαν, άλλος σε πρωταγωνιστικό ρόλο, άλλος σε επικουρικό και
άλλος σε παθητικό! Για μένα προσωπικά η κυρία ευθύνη ανήκει στους
παγκοσμιοποιητές και στους εκφραστές τους ΣΙΑ και Χένρυ Κίσινγκερ. Όχι στον
αμερικανικό λαό, αλλά στα εντεταλμένα όργανα και φερέφωνα των παγκοσμιοποιητών
που έλεγχαν την αμερικανική εξουσία. Η αμερικανική ευθύνη, μέσω πρωτοκλασσάτων
στελεχών της, είναι αποδεδειγμένη, σε σημείο που δεν αμφισβητείται ούτε από
τους ίδιους τους Αμερικανούς. Άλλωστε, ο μακαρίτης Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, μίλησε
και δημόσια και ιδιωτικά σε φίλους του δημοσιογράφους, για το αμερικανικό λάθος
την περίοδο του πραξικοπήματος και της εισβολής.
Τεράστια
η ευθύνη της ομάδας Ιωαννίδη ως εκτελεστών του σχεδίου, των λοιπών σιωπηρά
παρακολουθούντων Απριλιανών, των Κυπρίων πολιτικών και στρατιωτικών συνεργατών τους,
ακόμα και αυτού του Μακαρίου, που πάντα είχε συνεργασία προσωπική με τον κ.
Κίσινγκερ, των Τούρκων πολιτικών και στρατιωτικών, των πουλημένων διαχρονικά
Ελλήνων πολιτικών που χειρίστηκαν από το 1974 έως σήμερα την υπόθεση. Να γιατί
δεν ανοίχθηκε ποτέ ο περιβόητος φάκελος Κύπρου. Γιατί εμπλέκονται στην Κυπριακή
τραγωδία όλοι οι εθνοπατέρες ο καθένας
με τον τρόπο του, από το πόστο του και όλοι μαζί.
Ας
βάλει λοιπόν ο καθένας μας το χέρι στην καρδιά και ας απαλλάξει κάθε ευθύνης
τον στρατηγό Γκιζίκη, τον Ευάγγελο Αβέρωφ, τον Κων/νο Καραμανλή, τον Γεώργιο Μαύρο,
τον Ανδρέα Παπανδρέου, Εβερτ, Κωστή Στεφανόπουλο, Τσάτσο, Παπούλια, Μητσοτάκη,
τον Κωστάκη Καραμανλή, τον Γιωργάκη Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλο κ.λ.π! Θα τον
αφήσει η συνείδηση;
