ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΧΑΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΧΑΙΩΝ ΑΚΤΗ - FORUM ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ 2014 - ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Επιμέλεια Αναστασίου Στασή, προέδρου του Συνδέσμου Αχαίας - Κύπρου ΑΧΑΙΩΝ ΑΚΤΗ

ΑΧΑΪΑ - ΚΥΠΡΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ - ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ & ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

ΑΓΝΩΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ

ΣΤΡ. ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΛΙΤΣΗΣ,  ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΛΑΡΙΣΣΑ & ΜΑΡΤΥΡΕΙ...

Επιμέλεια ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΡΦΥΡΗ Ε.Α Π/Β

H μαρτυρία ενός στρατιώτη της EΛΔYK, που αιχμαλωτίστηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1975 και έζησε σε πλήρη απομόνωση στα... χέρια του «Aττίλα» στην κατεχόμενη Λευκωσία. Εμεινε αιχμάλωτος στα μπουντρούμια του Αττίλα στην κατεχόμενη Λευκωσία για 14 μήνες και 22 μέρες. Κανείς -ούτε συγγενείς, ούτε οι στρατιώτες στην ΕΛΔΥΚ- δεν ήξερε πού βρισκόταν. Αν δεν είχε καταφέρει να αποδράσει, ο Λάμπρος Πλίτσης μπορεί να ήταν μία ακόμη ιστορία αγνοουμένου της κυπριακής τραγωδίας το 1974.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, ζει μόνιμα στη Λάρισα... ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΓΝΟΗΜΕΝΟΣ....

   

Βρέθηκα στην Κύπρο στις 19 Ιουλίου του 1974, μία μέρα πριν από την τουρκική εισβολή. Ημουν ήδη έναν χρόνο στρατιώτης, θυμάται ο 62χρονος σήμερα Λάμπρος Πλίτσης. Αποβιβαστήκαμε στην Αμμόχωστο, μεταφερθήκαμε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στη Λευκωσία και ίσα που προλάβαμε να κοιμηθούμε λίγες ώρες. Τα χαράματα μάς ξύπνησαν οι βομβαρδισμοί των τουρκικών αεροπλάνων».

 

Η πρώτη βόμβα του τουρκικού στρατού έπεσε στο στρατόπεδο της ελληνικής δύναμης. Στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους, άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά.
Εκείνες τις ώρες επικρατούσε πλήρες χάος, διηγείται στο «Εθνος της Κυριακής» ο κ. Πλίτσης. «Δεν θα ξεχάσω τον υπασπιστή Παπαλάμπρου, ο οποίος ήταν ο μόνος που είχε την ψυχραιμία να μας πει: "Παιδιά έχουμε πόλεμο, όλα θα πάνε καλά".

Ακολούθησαν μάχες σώμα με σώμα. Στο στρατόπεδο της Τουρκικής Δύναμης Κύπρου (ΤΟΥΡΔΥΚ), στο απέναντι ύψωμα, οι νεκροί και τραυματίες ήταν πολλοί. Ακόμη και στην εκεχειρία, που υποτίθεται πως επιβλήθηκε στις 22 Ιουλίου, οι μάχες μαίνονταν. Θυμάμαι ένα περιστατικό, που ήμασταν στο στρατόπεδο και οι Τούρκοι πραγματοποιούσαν επίθεση. Μας έλεγαν οι προϊστάμενοί μας "Μη ρίχνετε". Κι αν δεν ήταν ένας λοχαγός, Αρώνης λεγόταν, να μας δώσει εντολή "Ανοίξατε πυρ", θα μας είχαν σφάξει σαν τα κοτόπουλα».

Στις 23 Ιουλίου, ο Λάμπρος Πλίτσης βρέθηκε με τον λόχο του στον Πενταδάκτυλο. Στον δρόμο - αν και εκεχειρία - τα αεροπλάνα των Τούρκων πετούσαν από πάνω τους. Εκεί έμειναν μέχρι τον δεύτερο Αττίλα... και συνεχίζει να θυμάται…

«Ο πόλεμος ήταν καθημερινός. Εκεχειρία δεν τηρήθηκε. Τα πάντα ήταν προδομένα. Εμείς οι στρατιώτες δώσαμε την ψυχή μας για να κρατηθεί η Κύπρος….

Πολλοί Κύπριοι μας υποδέχθηκαν καλά, άλλοι δεν μας ήθελαν. Μας βλέπανε σαν χουντικούς, σαν εμείς να φταίγαμε για τον Αττίλα. Εμείς τα μάθαμε και τα καταλάβαμε αυτά πολύ αργότερα, γιατί τότε ήταν τόσο μπερδεμένα όλα που δεν μπορούσαμε παρά να εκτελούμε τις εντολές των ανωτέρων μας».

Κι ενώ οι Τούρκοι είχαν πια καταλάβει το 1/3 της Μεγαλονήσου, οι Ελλαδίτες στρατιώτες συνέχιζαν να παρευρίσκονται στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στη Μαλούντα…

Η ΣΥΛΛΗΨΗ

…Και τότε μου συνέβη αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Βρέθηκα στη Λευκωσία και έπεσα πάνω σε μια τουρκική περίπολο. Είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από τη σύλληψή μου στις 3 Σεπτεμβρίου του 1975. Ξύπνησα σε ένα μπουντρούμι με πρησμένο κεφάλι και πόδια. Αυτό ήταν. Εμεινα 14 μήνες και 22 μέρες... Και να σκεφτείτε πως σε 3 μήνες θα απολυόμουν».

Ο Πλίτσης ήταν σε πλήρη απομόνωση κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του. Δύο φρουροί βρίσκονταν μονίμως έξω από την πόρτα του κελιού του, ενώ δεν επιτρεπόταν να έρχεται σε επαφή με κανέναν. Κατά τις μετακινήσεις του, του φορούσαν κουκούλα.

«Εμαθα αργότερα ότι ήμουν στην τουρκική φυλακή στο μικρό Καϊμακλί, που στα ελληνικά λέγεται Ομορφίτα. Κανείς δεν ήξερε πού ήμουν. Οι στρατιωτικοί της ΕΛΔΥΚ ρωτούσαν για μένα, αλλά οι τουρκικές Αρχές δεν τους έδιναν καμία πληροφορία», λέει.

AΠOΠEIPA AΠOΔPAΣHΣ

«Εγώ στην απομόνωση δεν έβλεπα την ώρα να δω την ελληνική σημαία, τα ελεύθερα χώματα. Τι κι αν πέθαινα; Ετσι κι αλλιώς ήμουν νεκρός. Εβαλα λοιπόν μπροστά το σχέδιο της απόδρασής μου. Το έπαιξα λίγο τρελός - για παράδειγμα έπαιζα ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα - και τελικά κατάφερα να αποδράσω με ένα πιρούνι. Μια ολόκληρη διμοιρία με ακολούθησε.

Εφτασα στο σημείο που έβλεπα την ελληνική σημαία. Αλλά δεν τα κατάφερα να περάσω. Ο τουρκικός στρατός με βρήκε λιπόθυμο το πρωί και με συνέλαβε ξανά».

Η απόπειρα απόδρασης του Λάμπρου Πλίτση έκανε ωστόσο γνωστή την κράτησή του στα κατεχόμενα και αποδείχθηκε σωτήρια. Επιτέλους, μαθεύτηκε πως στις τουρκικές φυλακές υπήρχε ένας Ελληνας, που κρατείτο αιχμάλωτος. Τότε άρχισαν οι κινήσεις για την απελευθέρωσή του. «Πέρασα στρατοδικείο και οι Τούρκοι με καταδίκασαν για κατασκοπεία ακριβώς τις ημέρες που ήμουν αιχμάλωτος. Οταν έφτασα στην ελεύθερη Κύπρο, δεν το πίστευα πια... Δεν πίστευα καν ότι είχα μείνει ζωντανός», μας λέει.

TO ΠAPAΠONO

«H ελληνική πολιτεία δεν μου αναγνώρισε ότι πολέμησα» Απελευθερωθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1976 και τον Νοέμβριο, ο Λάμπρος Πλίτσης κατάφερε επιτέλους να γυρίσει στην Ελλάδα. «Η ελληνική Πολιτεία δεν πλήρωνε ούτε ένα εισιτήριο για να... πάρει πίσω τον αιχμάλωτό της, έναν άνθρωπο από αυτούς που πολέμησαν για τα ελληνικά χώματα. Κι όχι μόνο αυτό, όταν γύρισα στην Ελλάδα πέρασα και στρατοδικείο, γιατί με είχαν κηρύξει λιποτάκτη. Η αιτία ήταν ότι, πριν συλληφθώ, απέμεναν 3 μήνες θητείας που δεν είχα περάσει. Τελικά, τους έκανα κι αυτούς, αθωώθηκα φυσικά και από το στρατοδικείο», τονίζει.

Οταν επέστρεψε στη Λάρισα, ο Λάμπρος προσπάθησε να ξεχάσει. Εφτιαξε τη δική του οικογένεια, απέκτησε 3 παιδιά και ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο που τόσο αγαπούσε - ξάδερφός του είναι ο πολύ γνωστός τερματοφύλακας Γιώργος Πλίτσης. Στην Κύπρο δεν ξαναπήγε ποτέ, λίγο από φόβο, λίγο λόγω συγκυριών. Ομως, όπως μας λέει, το μυαλό του είναι πάντα εκεί. «Η ελληνική Πολιτεία δεν μου έχει αναγνωρίσει ότι πολέμησα, ότι αιχμαλωτίστηκα, ότι έδωσα -όπως και τόσοι άλλοι- τα πάντα για την πατρίδα μου...

Οσοι όμως γυρίσαμε ζωντανοί, πάντα θα είμαστε ‘’εκεί’’, γιατί ‘’εκεί’’ χάσαμε φίλους, είδαμε ματωμένους τους συντρόφους μας... Πιστεύω ότι κάποιοι από τους αγνοούμενους είναι ακόμη ζωντανοί και ελπίζω σύντομα να έρθουν πίσω. Οσο για μένα, ποτέ δεν μετάνιωσα για τα όσα έκανα, για τα όσα πρόσφερα, για τα όσα διακινδύνευσα... Αν χρειαζόταν, θα τα έκανα ξανά όλα από την αρχή...».

ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ

ΠΗΓΗ

http://chalarisargiris.blogspot.gr

 

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΧΑΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΧΑΙΩΝ ΑΚΤΗ - ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Επιμέλεια Αναστασίου Στασή, προέδρου του Συνδέσμου Αχαίας - Κύπρου ΑΧΑΙΩΝ ΑΚΤΗ

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΒΟΣΚΟ

ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΑΡΧΑΙΑΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΝΔΡΕΑ Ι. ΒΟΣΚΟΥ

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ Ι. ΒΟΣΚΟΣ, από την Άνω Ζώτεια της Κύπρου, είναι Ομότιμος Kαθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε επίσης στα Πανεπιστήμια Λωζάνης, Κρήτης και Κύπρου. Το ερευνητικό, επιστημονικό και διδακτικό του έργο είναι επικεντρωμένο στον ΟΜΗΡΟ και στην Αρχαϊκή Λυρική ποίηση, στην Κριτική του κειμένου, και στη Συγκριτική Φιλολογία, κατά κύριο δε λόγο στην ΑΡΧΑΙΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ (με άλλες λέξεις: στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ) ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ. Εξακολουθεί να διδάσκει, εθελοντικά, θέματα της Αρχαίας Κυπριακής Γραμματείας στον μεταπτυχιακό κύκλο, προώθησε και προωθεί ποικιλοτρόπως, σε στενή συνεργασία με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου (κατά κύριο λόγο), τη διαθεματική διδασκαλία της στη Μέση Εκπαίδευση. Διετέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας και μέλος της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνικής Μετάφρασης και άλλων Επιτροπών. Είναι Εταίρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και Αντιπρόεδρος της Ανθρωπιστικής Εταιρείας.

Ως ενεργό μέλος της Επιτροπής του Ε.Κ.Π.Α. για την Κύπρο συνέβαλε σημαντικά στην οργάνωση 19 Σεμιναρίων Αρχαίας Κυπριακής Γραμματείας στην Αθήνα και 17 Συμποσίων στη Λευκωσία, 29 πολυμελών Εκπαιδευτικών εκδρομών του Πανεπιστημίου Αθηνών στο νησί, 17 Πολιτιστικών Τριημέρων και εκατοντάδων άλλων εκδηλώσεων για την Κύπρο, με σημαντικές σχετικές εκδόσεις. Διετέλεσε συν τοις άλλοις Πρόεδρος της Ενώσεως Κυπρίων Ελλάδος και της Ομοσπονδίας Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδος, Γεν. Γραμματέας της Πανελλήνιας και Αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα, Ταμίας της Επιτροπής για την Προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Κύπρου, Πρόεδρος του Θεατρικού Οργανισμού Κυπρίων Ελλάδος, Μέλος (επί εξαετία) και Συντονιστής (επί τετραετία) της «Συμβουλευτικής Επιτροπής Ακαδημαϊκών» της Κύπρου και της Παγκόσμιας «Διαπανεπιστημιακής Επιτροπής Έρευνας για την Κύπρο». Το 1955-59 (ως μαθητής) υπηρέτησε στις τάξεις της Α.Ν.Ε. καί της Π.Ε.Κ.Α., το 1964 (ως εθελοντής φοιτητής) και το 1974 στην Κυπριακή Εθνοφρουρά ως Έφεδρος Αξιωματικός. Για το πνευματικό του έργο και την όλη προσφορά του έχει τιμηθεί από το Υ.ΠΑΙ.ΠΟ. της Κύπρου με το βραβείο «ΟΝΗΣΙΛΟΣ», από τον Δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, και από την Ακαδημία Αθηνών για τους 4 τόμους της Αρχαίας Κυπριακής Γραμματείας. Είναι επίσης Επίτιμος Δημότης Χίου, και άλλων Δήμων.

Κυριότερα έργα του:  Μελέαγρος - Αχιλλεύς και Φοίνιξ (Συμβολή εις την έρευναν της ενότητος της Ιλιάδος), 1974 (διδακτορική διατριβή), με Γαλλική μετάφραση: 1997 και 2010² / Από τη Μετάφραση στο Πρωτότυπο (Συμβολή στην ανανέωση της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στη Μέση Εκπαίδευση), Α. Βοσκού - Θ. Παπακωνσταντίνου, 1992 /  Μορφώ παροικήσουσι, 1999   /  Αρχαία Κυπριακή Γραμματεία, τόμ. 1-4, 1995-2008.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΧΑΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΧΑΙΩΝ ΑΚΤΗ -ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΗΡΩΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Επιμέλεια Αναστασίου Στασή, προέδρου του Συνδέσμου Αχαίας - Κύπρου ΑΧΑΙΩΝ ΑΚΤΗ

ΥΠΛ/ΓΟΣ (ΠΖ)

ΝΙΚΟΛΑΟΣ  ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

[ΖΩΡΙΑΝΟ ΔΩΡΙΔΟΣ 1935 – ΛΩΡΟΒΟΥΝΟ ΤΗΛΛΥΡΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ 1964]

Το χωριό Ζωριάνο βρίσκεται στην πρώην Επαρχία Δωρίδος της Στερεάς Ελλάδος ή όπως γνωρίζουμε από την ιστορία, την Ρούμελη .Σκαρφαλωμένο στα Βαρδούσια, σε μια περιοχή μπαρουτοκαπνισμένη από την Ελληνική Επανάσταση. Ανεβαίνοντας για το χωριό, ανατολικά των Βαρδουσίων συναντάμε την Ι.Μ. Παναγίας της Βαρνάκοβας, την αντίστοιχη Λαύρα της Ρούμελης, της οποίας η βοήθεια και η συμμετοχή κατά τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, ήταν ανεκτίμητη μέχρι που ο Τούρκος κατακτητής,  μετά από μάχες με ηρωικές μορφές να την προασπίζονται, την έκαψε με την κατάληψη της. Πλησιάζοντας το χωριό  συναντάμε κοντά στο Κροκύλειο, τον τόπο γέννησης του Μακρυγιάννη  ενώ πιο πάνω στη Αρτοτίνα, είναι το Μοναστήρι που ήταν καλόγηρος ο Αθανάσιος Διάκος.

Σ’ αυτή την γη, την ποτισμένη με τον αγώνα της ελευθερίας θα γεννηθεί το 1935 ο  Νικόλαος Παπαγεωργίου του Κωνσταντίνου και της Βασιλικής. Δημοτικό σχολείο θα  πάει στο χωριό με Δάσκαλο τον πατέρα του και θα συνεχίσει στην Ναύπακτο. Στο Γυμνάσιο θα μαθητεύσει στο 5^ον  Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και στο 7ον Γυμνάσιο Αρρένων Παγκρατίου.

Ο μικρός Νικόλας, τα μαθήματα Πατριδογνωσίας θα τα πάρει από τον Δάσκαλο πατέρα του, ο οποίος είχε πολλά χρόνια εμπόλεμης υπηρεσίας, ως έφεδρος Αξιωματικός. Είχε υπηρετήσει σε εμπόλεμες μονάδες στον Ελληνοβουλγαρικό πόλεμο, στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στην Μικρασιατική καταστροφή, όπου και τραυματίστηκε βαριά στο χέρι. Του απενεμήθη το Μετάλλιο Ανδρείας. Το 1940 θα υπηρετήσει ως έφεδρος Λοχαγός. Με αυτή την προσφορά του, ο πατέρας Παπαγεωργίου, θα εμπνεύσει και τα παιδιά του την αγάπη για την Πατρίδα. Ο  αδελφός του Νικόλα, Παναγιώτης, θυμάται και σήμερα τα πατριωτικά ποιήματα που τους μάθαινε ο πατέρας τους. Ανάμεσα σ αυτά   ΄΄ Η κόρη της Ρούμελης ΄΄, Ο ανδριάντας του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ ΄΄, ΄΄ Ο βράχος και το κύμα ΄΄, ΄΄ Το χάνι της Γραβιάς ΄΄ ,  ΄΄ Τα δυο ντουφέκια ΄΄ και άλλα. Περιέγραφε στα παιδιά του τους ηρωισμούς της Ελληνικής Επανάστασης του ΄21 αλλά και τους νεώτερους αγώνες του Έθνους.

Στις 22-09-1954, ο Νικόλας, εισάγεται  στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Στις 27 – 07 - 1957 ονομάζεται Ανθυπολοχαγός. Κατά την δήλωση επιλογής όπλου ή Σώματος, επέλεξε το Πεζικό, γιατί το θεωρούσε το Βασιλιά των όπλων. Εντάσσεται στις καταδρομές και εκπαιδεύεται ως αλεξιπτωτιστής, υπηρετώντας σε διάφορες μονάδες στην Ελλάδα. Το 1963 εκπαιδεύεται ως πιλότος αεροσκαφών και υπηρετεί στην αεροπορία στρατού.

Από την πρώτη στιγμή όταν τελείωσε την Σχολή Ευελπίδων, είχε έντονη  επιθυμία  να κατέβει στην Κύπρο να βοηθήσει στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των αποικιοκρατών Άγγλων. Την  ευκαιρία που επεδίωκε θα την  βρει τον Φεβρουάριο του 1964.  Διαπιστώνει από κάποιο τυχαίο γεγονός, μετά από επίσκεψη στο σπίτι  Κύπριου συνάδελφου του, και αφού ο φίλος του  θα φύγει μυστικά για το νησί, ότι υπάρχει αποστολή για την Κύπρο. Αμέσως ανεβαίνει στο Αρχηγείο Στρατού και ζητά επιτακτικά να συμμετάσχει και αυτός στις αποστολές. Θα αναχωρήσει με μυστική αποστολή στις 7 Μαΐου 1964, επικεφαλής 55 υπαξιωματικών που μαζί τους μετέφεραν 130 τόνους πυροβόλα και πυρομαχικά.

Στην Κύπρο αρχικά θα αναλάβει διοικητής στο ζωτικό χώρο κοντά στο φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα. Με την ίδρυση της 31^ης  Μ.Κ. με έδρα την Ευρύχου  Σολέας, θα αναλάβει διοικητής του 3^ου Λόχου.

Στις 26 Ιουλίου 1964 γυρίζει στην Αθήνα, για να παρευρεθεί στους γάμους της αδελφής  του  Αθηνάς. Και ενώ είχε την δυνατότητα να παραμείνει για αρκετές μέρες, πληροφορείται για την όξυνση της κατάστασης στην Κύπρο. Γυρίζει στο νησί στις 6 Αυγούστου και φτάνοντας στην Λευκωσία περνά από την Διοίκηση. Εκεί του επιδίδουν να μεταφέρει  προσωπικά την διαταγή προς τον Διοικητή Καταδρομών για προώθηση της 31^ης Μ.Κ., στο μέτωπο Μανσούρας – Κοκκίνων. Με εκπαίδευση 25 ημερών η Μ.Κ. αναχωρεί την νύκτα 6 προς 7 Αυγούστου και φτάνει στην περιοχή ΠΕΖΕΜΑ ΝΥΜΦΩΝ, όπου και θα αναλάβει την αποστολή της.

Την επομένη μέρα 7 Αυγούστου στις 15.30 ξεκίνησε η επίθεση. Η 31 ΜΚ κινήθηκε σε δύσβατη περιοχή και μεγάλη κλίση εδάφους. Στο Λωρόβουνο οι καταδρομείς επιτέθηκαν από δυτικά, σε δυο κατευθύνσεις. Στα αριστερά ο 1^ος Λόχος βόρεια και στα δεξιά ο 3^ος Λόχος νότια. Ακολουθούσαν ο 2^ος Λόχος και ο Λ.Υ. – Δ.Μ.  Ο Διοικητής της Μοίρας βρισκόταν με τον 3^ον Λόχο στην πιο δύσκολη κατεύθυνση. Το έδαφος δύσβατο και εξαιρετικά ανώμαλο. Εκεί συνάντησαν τις σοβαρότερες αντιστάσεις και υπέστησαν απώλειες. Ο Υπλχος Παπαγεωργίου οδηγούσε  τους άνδρες του και ετοιμαζόταν να εισέλθει και να εκκαθαρίσει εχθρικό φυλάκιο, όταν δέχθηκε τα εχθρικά πυρά. Ένας από τους άνδρες του που βρέθηκε δίπλα του, του έσκισε το πουκάμισο και έδεσε το τραύμα με επίδεσμό. Ο Υπλχος επιδιώκοντας να μην διακοπεί η ορμή της επίθεσης φώναξε ΄΄ Δεν είναι τίποτα παιδιά, μάχεσθε ΄΄.  Λίγο αργότερα ο ήρωας ξεψύχησε. Ο Διοικητής της Μοίρας έτρεξε επί τόπου, γονάτισε,  πήρε το σφυγμό του   και διαπίστωσε τον θάνατο του. Σε ελάχιστα λεπτά μετά τον Υπλχο έπεσε νεκρός και ο διαβιβαστής του,  καταδρομέας Γεώργιος Απληκιώτης. Ενώ οι τραυματιοφορείς προσπαθούσαν να μεταφέρουν τους πεσόντες, ο οπλοπολυβολητής Μιχαήλ Κουσουλίδης προωθήθηκε και άνοιξε πυρ, για να τους καλύψει, μια βολίδα τον πέτυχε στο μέτωπο φονεύοντας τον ακαριαία.

 

ΓΕΩΡ. ΑΠΛΗΚΙΩΤΗΣ

Η οικογένεια πληροφορείτε το τραγικό γεγονός. Η Μητέρα του σαν γνήσια Ρουμελιώτισσα για να παρηγορήσει τους υπόλοιπους έλεγε ΄΄ είχα τρία αγόρια, το ένα το εδικαιούτο η πατρίδα ΄΄.

Την επόμενη χρονιά η αδελφή του θα γεννήσει το πρώτο της παιδί. Ο γαμπρός  του είπε ότι θα το ονομάσει  Νίκο προς τιμή του Θείου του. Σήμερα ο Νίκος είναι καρδιολόγος στην Πάτρα και μαζί με τον αδελφό του Αλέξη που είναι γιατρός στη Σαντορίνη  και όλη την οικογένεια  συμμετέχουν κάθε χρόνο, τη δεύτερη Κυριακή του Αυγούστου, στο μνημόσυνο που οργανώνει και τελεί η ΑΧΑΙΩΝ ΑΚΤΗ.

 

ΜΙΧ ΚΟΥΣΟΥΛΙΔΗΣ

Με απόφαση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας απενεμήθη στον Νικόλαο Παπαγεωργίου το Μεταλλείο Ανδρείας και με Προεδρικό Διάταγμα του απενεμήθη ο βαθμός του Αντιστράτηγου.

Στην Κύπρο, στην περιοχή που ο ήρωας μας έδωσε την ζωή του, υπάρχει στρατόπεδο πεζικού που φέρει το όνομα του, καθώς και οδός στην κωμόπολη Κάτω Πύργος Τηλλυρίας. Κάθε χρόνο  με την παρουσία του Υπουργού Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας τελείται το μνημόσυνο των ηρώων.

Ενα μικρό αφιέρωμα για την μαρτυρική γή που έπεσε ο ήρωας από την Αννα Βίσση

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΧΑΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ "ΑΧΑΙΩΝ ΑΚΤΗ" ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2014

Χαράλαμπος Θεμιστοκλέους

Σεμνή παρουσία, ηχηρή απουσία

Γράφει ο Δημ. Παπανικολάου

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, η δυναμική των πραγμάτων αναπτύσσεται και στηρίζεται, κυρίως στις αξίες που γεννούν οι δημιουργικές πράξεις των ανθρώπων. Αυτές αξίζει ν’ ανακαλύπτουμε και να παρουσιάζουμε σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, καθώς αποτελούν παραδείγματα φωτεινά.

Ο Χαράλαμπος Θεμιστοκλέους, υπήρξε αναχωρητής και θρησκευόμενος της Τέχνης, καθώς εργάστηκε με πάθος και εν σιωπή, διαμορφώνοντας στο χρόνο το προσωπικό του ύφος, μεταδίδοντας παράλληλα στους μαθητές του ό,τι ο ίδιος με κόπο και θυσίες κατάφερε να κατακτήσει.

Αναζήτησε την πεμπτουσία της ζωγραφικής, με συνεχείς πειραματισμούς και διαρκείς σχεδιαστικές αναζητήσεις, για τη σύζευξη μορφής και περιεχομένου. Παρέμεινε πιστός στην ανθρωποκεντρική ζωγραφική, επιλέγοντας μια πανδαισία χρωμάτων, με κυβιστικές και αφαιρετικές τάσεις, για να εκφράσει τον συγκλονισμό του για το θαύμα της ζωής και το αναπότρεπτο του θανάτου. Υπηρέτησε την Τέχνη και την ιερότητά της, ως μύστης και πλαστουργός ζωγραφικών και γλυπτικών συνθέσεων, μιας άλλης αρμονίας.

Ακολούθησε τα δύσβατα μονοπάτια της Τέχνης, όντας παιδί του πόνου, του μόχθου και της ανάγκης. Ως πρόσφυγας μετά την Κυπριακή τραγωδία, σήκωσε το δικό του σταυρό, αναζητώντας μια δεύτερη πατρίδα. Λόγω των βιωμάτων του αυτών δεν έπαψε στιγμή να δημιουργεί - εμφορούμενος από πανανθρώπινες αξίες - μετουσιώνοντας στο έργο του ό,τι ευγενέστερο και οικουμενικό, ξορκίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο το κακό.
Η Πάτρα του έδωσε το ωραίο ταξίδι. Εδώ στο απάνεμο λιμάνι της, βρίσκοντας παρηγοριά στην Τέχνη του, έδρεψε τους καρπούς της θαλπωρής, της γαλήνης, αλλά και της μοναξιάς. Η αγαπημένη του Μόρφου, στοίχειωνε τα όνειρά του για τον πολυπόθητο νόστο. Πάλεψε με τους λογισμούς και τους ρυθμούς της σκληρής πραγματικότητας, που τον καλούσαν να ξεχάσει. Με επιμονή, καρτερία και κουράγιο, έδωσε ό,τι ήταν δυνατόν να δοθεί, προσμένοντας κάτι πέραν της όποιας ανταμοιβής για τον αγώνα του. Την απόδοση δικαιοσύνης. Την υπέρτατη αξία που κινεί και συνεγείρει κάθε άνθρωπο της δημιουργίας, ο οποίος εμφορείται από ηθικές αξίες και εδραία την πεποίθηση ότι τίποτα δεν έχει χαθεί.

Δημήτρης Παπανικολάου

Η αναδρομική έκθεση «Χαράλαμπος Θεμιστοκλέους, ο Ζωγράφος, ο Γλύπτης, ο Δάσκαλος», με επιμέλεια Κωνσταντίνας Παπακώστα, οργανώθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, από 11-28 Ιουλίου 2014 στο κτήριο του Σκαγιοπουλείου, με τη συνεργασία της Ένωσης Εικαστικών Πάτρας, του Συνδέσμου Αχαΐας-Κύπρου «Αχαιών Ακτή» και τελούσε υπό την αιγίδα της Πρεσβείας την Κυπριακής Δημοκρατίας.

ΠΗΓΗ: attacktv

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ: Ένας μοναχικός Κρητικός εκδικητής που συν έτριψε τους εισβολείς του Αττίλα

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ, Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΤΡΙΨΕ ΤΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ

Επιμέλεια ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΡΦΥΡΗ Ε.Α Π/Β

Ένας απλός Έλληνας στρατιώτης, τα έβαλε με ολόκληρο στρατό και ξεκλήρισε έναν ουλαμό αρμάτων μάχης και ένα τμήμα του τουρκικού πεζικού. Βρέθηκε με ελάχιστα πολεμοφόδια μέσα σε έναν απίστευτο καταιγισμό πυρών. Ήξερε καλά πως κανένα βλήμα δεν έπρεπε να πάει χαμένο. Δεν είχε δικαίωμα να αστοχήσει. Και τα κατάφερε! Κατέστρεψε εχθρικά τανκς, γκρέμισε, πυρπόλησε. Ο Μανώλης Μπικάκης είναι το παλικάρι που 20 χρονών τα έβαλε μόνος του με ολόκληρο τον Αττίλα! Διέλυσε έξι τανκς μέσα σε λίγα λεπτά, σε μια κρίσιμη στιγμή της Κυπριακής ιστορίας, λίγο πριν την ανακωχή...

Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονται να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση! Όμως ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού! Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν Κύπρο για 40 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα, παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…

ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ
ο Έλληνας «Ράμπο»

 «…Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και τωνΚυπρίων καταδρομέων.

Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό,  μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ. Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας. Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε.

Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο,  πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!

Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί  αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές. Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!

Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν! Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς! Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί, αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!!

Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε! Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή! Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…

Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ… Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.

Προσπάθησε να κρυφτεί. Πέρασαν κάμποσες μέρες, τέσσερις ή πέντε, και οι άλλοι στρατιώτες, οι σύντροφοί του, νόμιζαν πως ήταν σκοτωμένος. Ο Μανώλης ήξερε να επιβιώνει σε πολύ αντίξοες συνθήκες, άλλωστε ήταν τέτοια η εκπαίδευσή του. Πολλές φορές δεν είχε βάλει τίποτε στο στόμα του, ούτε φαγητό, ούτε νερό…  Χωρίς νερό, λοιπόν και ήταν Αύγουστος μήνας, στο θερμό κλίμα της Κύπρου.  Όταν η περιπέτειά του έφτασε στο τέλος της, ο μικρός ήρωας ήταν εξαντλημένος…  Μόλις είδε τους συντρόφους του, το μόνο που ζήτησε ήταν φαΐ και νερό!

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των “ΗΓΕΤΩΝ”. Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…  Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή – όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας – με την πίκρα της  μη αναγνώρισης…

Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον – εν ζωή τότε – Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη… Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.

Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…» Εμμανουήλ Μπικάκης, ένας μεγάλος, σύγχρονος εθνικός Ήρωας Πολέμου, που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους… Η ιστορία του Μανώλη Μπικάκη αλλά και η φράση στο τέλος “Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι”  συγκίνησε ιδιαίτερα τον συμπατριώτη του ποιητή Γώργο Βολουδάκη που ένοιωσε υποχρεωμένος να γράψει κάτι για τον μεγάλο αυτόν ήρωα. Προτίμησε να γράψει ένα Κρητικό τραγούδι που ταιριάζει στην λεβεντιά και την αντρειοσύνη του.

Του νέου Ακρίτα το αντάμωμα

Ριζίτικο ή Ανωγιανό, σούστα ή πεντοζάλι
εγώ ποτέ δεν έγραψα ούτε θα γράψω πάλι

Μά για τον ήρωα τούτονε της Κρήτης το περβόλι
τον θρύλο των καταδρομών που λέγανε Μανώλη
θα γράψω ώς τον ουρανό σαν δάκρυ ένα στιχάκι
να μάθει ο Ελληνισμός Μανώλη τον Μπικάκη.

Μόνος στη Κύπρο τάβαλε έξω απ΄ τη Λευκωσία
με ένα τάγμα τουρκικό!!! Ακούστε αυτοθυσία!

Έξι άρματα κατέστρεψε με το αντιαρματικό του
του χάρου έστειλε πολλούς τούρκους στο μερτικό του.

Τέσσερις μέρες ύστερις χωρίς να σταματήσει
πολέμαε θεονήστικος, οι τούρκοι είχαν σαστίσει…

Για όλα αυτά, δεν έλαβε ανταμοιβή καμμία
ούτε ανδρείας παράσημο, ούτε εύφημο μνεία

Απ΄την πατρίδα του ποτέ δεν πήρε ούτε ένα χάδι
και με την πίκρα αυτή έφυγε μια μέρα για τον άδη.

Όμως για μας τους Έλληνες είναι αντρειωμένος
Ένας ακόμη Διγενής Ακρίτας καμμωμένος
από ουρανό και πέλαγο, από όνειρο κι αγάπη

Και της Ελλάδας η καρδιά χρυσά “Μπικάκης” γράφει…

Τα παιδικά χρόνια του Μανώλη

Ήταν μόλις 11 χρονών όταν έφυγε πικραμένος και απελπισμένος από το χωριό του! Ένα παιδικό παιγνίδι ήταν αιτία. Ο Μανώλης και τα δυο ξαδελφάκια του, περιεργάζονταν ένα όπλο. Το βρήκαν στα βουνά, στη μάντρα της οικογένειας. Το όπλο εκπυρσοκρότησε. Το παιδί που βρέθηκε απέναντι από την κάνη, διαλύθηκε κυριολεκτικά. Το όπλο ήταν στα χέρια του Μανώλη... 

Πώς μπορεί να σκεφτεί ένα 11χρονο παιδί ότι η ουσιαστική ευθύνη ανήκε όχι στα παιδιά, ανήκε σε άλλους, ίσως σε ένα κακό παιγνίδι της τύχης; Από τη στεναχώρια του αρρωσταίνει. Νιώθει σαν χαμένος σε έναν κόσμο που δεν μπορούσε να του παράσχει ουσιαστική στήριξη. Φεύγει λοιπόν και πηγαίνει στον αδελφό του πατέρα του στους Στόλους (χωριό της Μεσαράς) όπου εκεί θα βγάλει και το Δημοτικό. Πήγαινε όταν δεν ήταν άρρωστος, δηλαδή αραιά και που... 

Φεύγει ξανά και πηγαίνει σε άλλον συγγενή, στον Άγιο Θωμά. Ζωή χωρίς λύτρωση για ένα παιδί που δεν υπήρξε ουσιαστικός θύτης αλλά άτυχο θύμα μιας κακιάς στιγμής. Έτσι κυλούν οι μήνες και το παιδί μεγαλώνει χωρίς τη μητρική στοργή… (Πήγαινε η μητέρα του να τον δει και όταν έφευγε την ακολουθούσε 2-3 χλμ μακριά από το σπίτι! Δεν έιχε χορτάσει την αγκαλιά της...) Στο χωριό του δεν ξαναγύρισε, δεν πήγε ούτε στον γάμο της αδελφής του! Όλα του θύμιζαν εκείνη τη φρικτή κατάληξη του παιγνιδιού...

Κύπρος 1974

Μια μέρα μετά τη μεγάλη γιορτή της Παναγιάς, Αύγουστος μήνας. Ο Μανώλης Μπικάκης είναι μόλις 20 χρονών (γεννηθείς το 1954), παλικάρι γεροδεμένο. Υπηρετούσε στις Ειδικές Δυνάμεις, ήταν ένας από τους καταδρομείς εκείνους που είχαν μεταφερθεί από τα Χανιά στην Κύπρο για να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς του Αττίλα. Κανείς δεν ήξερε πού θα πήγαιναν όταν επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο. Τους είπαν απλά ότι επρόκειτο να πάνε στη Ρόδο.

Στην Κρήτη η οικογένειά του δεν ήξερε τίποτα. Όταν άκουσαν για αλεξιπτωτιστές που έφυγαν από τα Χανιά, οι συγγενείς του πάγωσαν. Ήξεραν ότι ο Μανώλης θα ήταν ένας απ’ αυτούς.

Έπαιρναν τηλέφωνο στην μονάδα του αλλά δεν απαντούσε κανένας! Μετά από πέντε-έξι ημέρες έμαθαν πως είναι καλά, χωρίς να μπορέσουν να μιλήσουν μαζί του. Όσο περνούσαν οι μέρες η αγωνία τους μεγάλωνε καθ ότι δεν ήξεραν εάν ήταν νεκρός, ζωντανός ή αγνοούμενος... 

 

Εκείνη τη μέρα του Αυγούστου, ο Μανώλης βρέθηκε στην Λευκωσία, κοντά στην Σχολή Γρηγορίου, σε θέση άμυνας. Από την προηγούμενη μέρα είχε αρχίσει το δεύτερο μέρος της τραγωδίας. Η επέλαση των εισβολέων η προσπάθεια κατάληψης της Αμμοχώστου, ο εγκλωβισμός των χωριών προς την περιοχή της Καρπασίας. Οι μάχες γύρω από τη Λευκωσία είναι σκληρές. Οι Τούρκοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τον έλεγχο όσο το δυνατόν περισσότερων εδαφών, να στραγγαλίσουν την Πρωτεύουσα, να την αποκλείσουν από μεγάλα τμήματα της ενδοχώρας. Σήμερα, με τη γνώση των γεγονότων που ακολούθησαν, μπορούμε να κατανοήσομε τους λόγους. Το ίδιο βράδυ επρόκειτο να υπογραφεί ανακωχή...

 

Η περιοχή στην οποία πολέμησε ο Μπικάκης υπήρξε κρίσιμη για την τελική έκβαση της εισβολής. Σήμερα καλύπτεται από τη «νεκρή ζώνη». Η σκόνη του χρόνου καλύπτει τα βήματα των ανθρώπων, μια περιοχή χωρίς ζωή. Και του Μανώλη τα βήματα από τη σκόνη του χρόνου καλύπτονται. Οι συμπολεμιστές και οι συγγενείς του λένε με καμάρι ότι με τα χέρια, το μάτι, το μυαλό και την παλικαριά του σταμάτησε την τουρκική επέλαση.

Αυτός ο ένας! Η αλήθεια είναι ότι δόθηκαν στην περιοχή του Αγίου Δομετίου σκληρές μάχες ανάμεσα στην ΕΛΔΥΚ και τους εισβολείς. Ακολούθησαν οδομαχίες σκληρές και άγριες. Μια από τις πιο σημαντικές άμυνες ήταν αυτή του Μανώλη. Αν κατάφερναν να περνούσαν οι Τούρκοι εκείνη την μέρα θα ήταν αλλιώς η Κύπρος σήμερα. Η Πρωτεύουσα, η Λευκωσία, θα ήταν κλεισμένη ασφυκτικά. Ο κυκλικός κόμβος Κολοκασίδη που βρίσκεται στα δυτικά της πόλης, στο προάστειο Άγιος Δομέτιος, οδηγούσε στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, αυτό το αεροδρόμιο που από τότε παραμένει φάντασμα. Νεκρό κι  εκείνο. Όπως και η «Σχολή Γρηγορίου», ένα εκπαιδευτήριο που από τότε παραμένει με τα σημάδια των εκρήξεων και των βολίδων μέσα στη νεκρή ζώνη. Το τάγμα του πεζικού που είχε ξεπαστρέψει ο Μπικάκης είχε καταφύγει στη σχολή. Το ισόγειο και έναν από τους ορόφους της είχε σημαδέψει με τις δυο τελευταίες βολίδες του ο Κρητικός. Ποταμοί αίματος, κραυγές και δάκρυα στοίχειωσαν σε ένα κτήριο που είχε ως  προορισμό του την παιδεία…

 

Κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί στη Λευκωσία αν ο Μπικάκης δεν ήταν τόσο τολμηρός και τόσο εύστοχος. Μένουμε στην εκτίμηση που λέει ότι: οι Τούρκοι θα έλεγχαν ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της Λευκωσίας και ότι η ζωή στην διχοτομημένη πόλη θα ήταν πιο μαρτυρική, σχεδόν αβίωτη.
Η κατάληψη της περιοχής θα σήμαινε τον εγκλωβισμό της πόλης και από τα δυτικά, με μόνο πλέον άνοιγμά της το νότιο. (Το επίσημο χαρτί που του έδωσε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας κάνει λόγο για τέσσερα. Λίγη σημασία έχει, αλήθεια, αν κατέστρεψε τέσσερα ή έξι άρματα μάχης συνολικά. Αλλά, το χαρτί αυτό υπογράφηκε λίγες ημέρες μετά, τον Σεπτέμβρη. Ήταν δύσκολο να γίνει ακριβής αποτίμηση.)

 

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των "ΗΓΕΤΩΝ". Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…

Επιστροφή στην Ελλάδα

Επιστρέφοντας από την Κύπρο ο ήρωας του 1974 πήγε στην Αγιά Φωτιά της Μεσαράς κι από κει στην Αθήνα. Τη Νίκη (γυναίκα του) την ήξερε από πριν αλλά εκείνη ήταν κοριτσάκι ακόμη, κόρη μαραγκού που είχε τύχει να συναντήσει τον Μανώλη και να τον συμπαθήσει. Έρωτας μετά τη μάχη. Η άλλη πλευρά της ζωής ή μάλλον η ίδια η ζωή, που δείχνει πότε το σκληρό πρόσωπό της και πότε καλοσυνεύει και χαμογελά. 

Κλέβει ο Μανώλης τη Νίκη, έτσι όπως έκαναν στην Κρήτη του παλιού καιρού και τη φέρνει στην Κρήτη. Η οικογένεια της κοπελιάς δεν αντιδρά, τον καλοδέχεται. Ο γάμος έγινε στην Κρήτη. Από τότε οι δρόμοι τους δεν χώρισαν ως τον Οκτώβριο του 1994!

Εκείνος δούλευε στην Τρίπολη εκείνη την εποχή. Ένα Σάββατο ξεκίνησε για να τη συναντήσει όμως δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του. Ένα μεγάλο φορτηγό, μια νταλίκα… Τροχαίο! 

Έτσι, γιατί μια λέξη μπορεί να κλείσει το βιβλίο μιας ολόκληρης ζωής…

 

Ο Μανώλης άφησε πίσω του δυο παιδιά. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν παππούς και θα μπορούσε να λέει στα εγγόνια του παραμύθια, σαν εκείνα που άκουγε στα Αστερούσια όταν ήταν κι εκείνος παιδί. Πιθανόν όμως, να μην τους έλεγε ποτέ ή να μην τους έλεγε συχνά, τη δική του ιστορία που μοιάζει σαν συναρπαστικό παραμύθι, μιας και ποτέ δεν του άρεσε να μιλάει γι αυτά... γιατί πίστευε ότι έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει… Είναι λόγια δικά του και η Νίκη του δεν θα τα ξεχάσει ποτέ!

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΠΙΚΑΚΗΣ: Ένας ΜΕΓΑΛΟΣ, σύγχρονος Εθνικός ΗΡΩΑΣ Πολέμου, που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους…

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΠΙΚΑΚΗΣ: ΠΑΡΩΝ

http://youtu.be/ko-BXcW2NtM